Tarquinio "op voetstuk" !

Zo kennen de meesten hem

Maar wie weet nog dat hij in 1964 ook fabrieksrijder voor Kreidler was ?

De "moeilijke" 12 versnellingen 50cc Kreidler lag hem echter niet echt
vanwege het ingewikkelde 3x4 schakelsysteem

Op fabrieksbezoek bij Kreidler

Maar laten we de chronologische draad weer oppakken in 1955

Als fabrieksrijder voor Mondial werd hij dat jaar opnieuw Italiaans kampioen  125cc en won hij voor de eerste keer de jaarlijkse Shell Copa d'Oro race op het circuit van Imola, iets wat hij nog vijf maal zou herhalen op Mondial, Mv-Agusta, Moto Morini en Benelli !

1955 op de Mondial 125

Het jaar 1956 is internationaal slechts weinig van Provini te merken, hij start zowel in de 125cc als de 250cc op de Mondial eencilinders en boekt een 3e plaats in de GP van Oost Duitsland en een 2e plaats tijdens de GP van Italië (achter Ubbiali op MV Agusta)

Ubbiali (MV) voor Provini (Mondial)

Wel werd hij dat jaar Italiaans kampioen in de 175cc klasse

De Mondial 175cc

1957

werd het eerste grote succesjaar van Tarquinio, hij wordt Italiaans kampioen in zowel de 125cc als 250cc klasses en wordt internationaal 125cc WERELDKAMPIOEN voor de MV Agusta's van Ubbiali, Taveri en Colombo met overwinningen tijdens de TT op het eiland Man, de TT in Assen en op Francorchamps.

Met de 250cc Mondial viert hij z'n eerste overwinning tijdens de TT van Assen en wint hij opnieuw de Copa d'Oro op Imola en de Italiaanse GP op Monza.

Provini op Mondial voor Ubbiali op MV Agusta

Een -zeldzaam- kleurenplaatje toont de Mondial overmacht
Provini (44) is rechts nog net zichtbaar (waarschijnlijk op pole position)

CAMPIONE DEL MONDO 125 cc !

1958

betekende het afscheid van Mondial (ze stopten, net als Moto Guzzi en Gilera, dat jaar hun race-activiteiten) en Tarquinio werd  125cc en 250cc fabrieksrijder in de stal van Graaf Domenico Agusta, een team waar hij samen komt te rijden met zijn grootste rivaal en minder goede vriend Carlo Ubbiali. Graaf Agusta moet dat jaar regelmatig persoonlijk de rust in het team herstellen ! (Tja: Italiaans temperament !!)

De overstap legde hem echter geen windeieren want dat jaar werd hij

250cc WERELDKAMPIOEN

Overwinningen zijn er op Man, Assen, de Nürburgring en Ulster, alsmede de Copa d'Oro.  Concullega Ubbiali behaalt voor MV Agusta het kampioenschap in de 125cc.

Wereldkampioen 250cc op MV Agusta

Ook in

1959

reed Tarquinio voor MV Agusta, Ubbiali werd in beide klassen wereldkampioen en Tarquinio eveneens in beide klasse vice-kampioen,
maar wel met een dubbele overwinning tijdens de fameuze TT op het eiland Man en overwinningen in Kristianstad (125) en Assen (250).
Tevens behaalde hij dat jaar zijn 7e Italiaans kampioenschap.

Daar de sfeer binnen het team van MV Agusta niet verbeterde besloot Provini over te stappen naar Moto Morini, mede gezien de veelbelovende ontwikkeling van de 250cc eencilinder racer.

1960

Hoewel de Morini in 1960 al zeer competitief was, werd hij in de eerste race van het seizoen "slechts" derde achter de MV's van Ubbiali en Hocking.
Op het circuit van Francorchamps komt hij dat jaar voor het eerst zwaar ten val, zodat hij een aantal races moet missen en dat jaar als 9e in het wereldkampioenschap eindigt. 

1961

komt hij opnieuw met de snelle ééncilinder aan de start, doch ditmaal zijn het niet de MV's die verslagen dienen te worden want de 250 Honda viercilinders zijn dat jaar de grote tegenstanders en Tarquinio  wordt 6e in de eindstand.

1962

Dat jaar kan hij zich slechts eenmaal, op Monza, tussen het Honda geweld dringen met een tweede plaats. In de eindstand wordt hij dat jaar 5e.

1963

geeft echter een heel ander beeld: Provini wint met zijn Morini niet alleen de eerste GP van het seizoen op het stuurcircuit van Barcelona, maar ook op Hockenheim, een echt "snelheids circuit".

Aan het eind van dat seizoen komt hij slechts twee punten tekort voor de Wereldtitel, die dat jaar naar Jim Redman op Honda gaat.

Achteraf wordt vaak gezegd dat het besluit van de Morini directie, om dat jaar uit kostenoverwegingen niet deel te nemen aan de TT op het eiland Man en het door pech missen van de GP van Oost Duitsland, hem het wereldkampioenschap heeft gekost.

Of dat echt het geval is geweest zullen we nooit weten, maar om met een ééncilinder de viercilinder Honda's zoveel tegenstand te bieden getuigt absoluut van de fenomenale stuurmanskunsten van Tarquinio !

Hockenheim 1963 : Winnaar 250 cc

De resultaten van het seizoen 1963 in kaart gebracht

Dat Provini enigszins in Morini teleurgesteld was, moge duidelijk zijn. Bovendien was hij ervan overtuigd dat hij zelfs met de snelste 250 eencilinder ter wereld het volgende seizoen niet opgewassen zou zijn tegen de viercilinders.

Hij besloot de overstap te maken naar Benelli, waar hij met de 250 viercilinder hoopte om de Japanse hegemonie in 1964 opnieuw het vuur aan de schenen te kunnen leggen.

Bij Morini schuift zijn teamgenoot uit 1963, Giacomo Agostini, dan door als eerste rijder van het team.

Even een "zij-sprongetje" :

In 2009 maakte een Italiaans ontwerper deze montagefoto van een Moto Morini (straat) Superbike, helaas slechts een ontwerp, anders had uw webmaster hem als één der eersten besteld !

1964

Hoewel Tarquinio z'n overwinning in Barcelona ditmaal op de Benelli weet te herhalen, speelt hij de rest van het seizoen geen hoofdrol.

Het jaar staat in het teken van de strijd tussen Honda en Yamaha die gewonnen wordt door Phil Read, voor de eerste maal wordt een tweetakt 250cc wereldkampioen !

1964 op de Benelli

In 1964 is Tarquinio ook fabrieksrijder voor het 50cc fabrieks-team van

Tot grote resultaten leidt dit echter niet omdat hij niet echt overweg kan met het ingewikkelde schakelpatroon van de 3x4 versnellingsbak die vanwege de smalle powerband op deze "naaimachientjes" nodig is.

1965

In 1965 keert echter het tij, hij wordt opnieuw Italiaans kampioen 250cc en viert Grand Prix overwinningen op Imola en Monza, waar hij de snelle Yamaha 4 cilinders van Phil Read en Bill Ivy voor weet te blijven.

Ook op Monza weet hij met de nieuwe 350cc Benelli 4 cilinder een fraaie derde plaats te behalen. De vooruitzichten voor 1966 zijn goed!

.

De eerste wegracemachine met schijfremmen voor !

Tarquinio had in de USA karts met schijfremmen gezien en wilde die ook op z'n Benelli !

1966

Met de 250 Benelli behaalt hij dat jaar zijn 12e nationale titel en met de 350/4 staat hij dat jaar tweede achter Mike Hailwood op Honda.

De TT op het eiland Man kon dat jaar door een staking van personeel van de veerboten niet in begin Juni plaatsvinden en werd uitgesteld tot eind Augustus.

Vanwege lokale belangen, het circuit is normaal gesproken een normale openbare weg, worden de trainingen in alle vroegte verreden.

Op 25 augustus begon die training al om 05.30 uur. De vroeg uit zee opkomende zon bleek op sommige plaatsen de rijders te kunnen verblinden en de organisatie had daarom op die plaatsen waarschuwingsborden geplaatst met de tekst

"Beware of the sun !"

Provini's kennis van de Engelse taal was echter minimaal en zodoende sloeg hij daar geen acht op.

Met een snelheid van meer dan 200 km/h rijdt hij het verblindende zonlicht tegemoet en kan daardoor het verloop van het parcours niet meer zien.
Hij komt zwaar ten val, wordt afgevoerd naar het ziekenhuis, waar de artsen constateren dat hij zijn rugwervel op meerdere plaatsen heeft gebroken. Ze melden dat hij waarschijnlijk nooit meer zal kunnen lopen.

Er bestaat echter ook een andere versie over de oorzaak van zijn ongeval : Het blok zou een vastloper hebben gehad als gevolg van een modificatie aan de krukas, welke de dag daarvoor was uitgevoerd.

Tarquinio zou dit vele jaren na zijn ongeval hebben gezegd tegen een bekende. Om zijn monteurs in bescherming te nemen zou hij dit nooit eerder naar buiten  hebben gebracht.

Een prachtige loopbaan als coureur komt voortijdig ten einde,  maar met zijn enorme wilskracht weet hij toch te bereiken dat hij na enkele maanden, zij het met grote moeite en flink mank, weer kan beginnen met loopoefeningen !

Wel Italiaans kampioen 1965 en 1966 op de 250/4 Benelli !

Tarquinio was een trots Italiaans coureur die er de voorkeur aan gaf om (buiten het "uitstapje" bij Kreidler) op Italiaanse motoren uit te komen. Hij heeft zelfs meerdere aanbiedingen van Duitse en Japanse merken, om voor hun fabrieksteams te rijden, om die reden afgeslagen !

Het voortijdig einde van zijn loopbaan als coureur gaf hem uiteindelijk de gelegenheid om zich volledig toe te leggen op de fabricage van zijn PROTAR modelbouwdozen en meer aandacht te besteden aan zijn gezin  !

Toch heeft hij ook zijn race-fans in de jaren erna niet teleur gesteld: Diverse malen heeft hij, voornamelijk met de Benelli 250 die hij nog steeds in bezit had, demonstratie wedstrijden gereden op diverse Italiaanse en buitenlandse circuits, waaronder ook tijdens de Centennial TT van 1998 in Assen. ( zie opnames op de volgende pagina)

Geheel onverwacht kwam op 6 januari 2005, door een hartaanval in zijn woning te Bologna, een einde aan het veelbewogen maar mooie leven van onze vriend

Tarquinio Provini